നിഴല്‍ നിശ്ചലമായി നീണ്ടുകിടന്നു
സായാഹ്നത്തിന്റെ വരവറിയിച്ചു .
ഇലചൂടി നില്‍ക്കുന്ന മരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍
ചേക്കേറല്‍ എന്ന പേരില്‍
അനവധി ഭാഷകളുടെ സങ്കലനം നടക്കുന്നു .
എന്നിലേക്കു വിഷാദത്തിന്‍റെ അലകള്‍
രാവുടുത്തു വന്നു കയറി .
അവ സഞ്ചരിക്കുന്ന പാതകളില്‍
ചെറിയ വിളക്കുകള്‍ പോലെ
പ്രതീക്ഷകള്‍ വെളിച്ചം വിതറി നിന്നു .
അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ജാലകത്തിനുള്ളില്‍
ഒരു പക്ഷി ചിറകു തല്ലി വിളിച്ചു .
അവള്‍ക്കു പിറകില്‍
മരണത്തിന്‍റെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുമായി
ഒരു പൂച്ച വാല്‍ ചലിപ്പിച്ചു
എനിക്കിവിടെയെങ്ങും
വേരുകളില്ലാ എന്ന് ധ്വനിപ്പിക്കും വിധം
ഞാന്‍ എന്നിലേക്കു നിവര്‍ന്നു നിന്നു ,
ആര്‍ക്കും എന്നെ
ജലത്തില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുകയോ ,
ആകാശത്തില്‍ ഒട്ടിക്കുകയോ ,
ഭൂമിയില്‍ നട്ടുവയ്ക്കുകയോ ,
വായുവില്‍ കോര്‍ക്കുകയോ ,
അഗ്നിയില്‍ വായിക്കുകയോ
ചെയ്യാന്‍ കഴിയും വിധം
ലോകത്തിന്‍റെ ഒത്തനടുക്ക്
ഞാന്‍ ഞാനായി മാത്രം നിന്നു .
ജാലകപ്പാളിയുടെ വിളുമ്പില്‍
ഉറക്കം കൊടുത്ത്
ജീവന്‍ വാങ്ങുന്ന കിളിയും
പ്രതീക്ഷയുടെ അടഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി
വിശപ്പിന്റെ സുഷുപ്തിയില്‍
ആണ്ടുപോകുന്ന പൂച്ചയും
ലോകത്തിലെ ഇരുവിഭാഗങ്ങളുടെ
പ്രതിനിധികളായി എന്നെ എതിരേറ്റു .
ഭയന്നു പറന്ന കിളിയുടെ
പൊഴിഞ്ഞ ഒരു തൂവലിനൊപ്പം
എന്നോ ഓര്‍മയുടെ അകലങ്ങളിലേക്ക്
എടുത്തു വച്ച സത്യസന്ധതയുടെ
ചില പത്രത്താളുകള്‍ കൂടി താഴേക്കു യാത്ര വന്നു
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ