''ചെല്ലമ്മാ ''
കത്തുന്ന വെയിലില്‍ വിയര്‍ത്തൊലിച്ചു അയാള്‍ തല കുനിച്ചു ഉള്ളിലേക്ക് കയറി . ആ വീടിന്റെ വാതിലിനു ഉയരം കുറവായിരുന്നതുകൊണ്ട് തല കുനിക്കല്‍ അയാള്‍ക്കൊരു ശീലമായിരുന്നു .
ചെല്ലമ്മ തറയിലിരുന്നു കായ്‌കറികള്‍ നുറുക്കുന്നു , തറപ്പൊക്കത്തില്‍ തന്നെയുള്ള അടുപ്പിലേക്ക് ഇടയ്ക്ക് വിറകുന്തി തീ കൂട്ടുന്നുണ്ട് ,അടുപ്പത്തു അരി തിളയ്ക്കുന്നു . അടുപ്പിന്‍റെയടുത്തു കിടന്ന പാതി കത്തിയ കടലാസുകഷണത്തിലേക്ക് അയാളൊന്നു കൂടി നോക്കി .
'' അന്ത കാഗിതം എങ്കിറുന്ത് കിടച്ചത്‌ ? '' കിതയ്ക്കും മട്ടിലുള്ള അയാളുടെ ചോദ്യം കേട്ടു ചെല്ലമ്മ തലയുയര്‍ത്തി ,
''അന്ത മേശമേല്‍ ഇരുന്തത് , തീ പത്ത വയ്ക്ക ഒന്നുമേ കിടയ്ക്കലൈ'' ''ഇന്ത പിള്ളൈ എതുക്ക്‌ അഴുകിറത്?'' ചേല വാരിച്ചുറ്റി അവള്‍ എഴുന്നേറ്റു തൊട്ടിയില്‍ കിടന്നു കരയുന്ന കുഞ്ഞിനരികിലേക്ക് പോയി .
ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തണുത്തുറഞ്ഞു പോയ കൈകളോടെ അയാള്‍ ചായ്പിന്റെ മൂലയില്‍ കിടന്ന മേശയ്ക്കരികിലെത്തി എഴുതി വച്ചിരുന്ന കടലാസുകളിലേക്ക് നോക്കി .അതില്‍ ചിലവ നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു . അയാള്‍ക്ക് കടുത്ത ദുഖം തോന്നി . എഴുതിക്കഴിഞ്ഞവ വീണ്ടും അതുപോലെ എഴുതാന്‍ കഴിയില്ല ,
''ഉനക്ക് ഒന്നുമേ കിടയ്ക്കലേയാ തീ പത്ത വയ്ക്ക ? എന്നാച്ച്‌ ഉനക്ക് ?''ഉയര്‍ന്ന കോപത്തെ നിയന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടാണ് ആ ചോദ്യം പുറത്തേക്ക് വന്നത് .
''അപ്പടി അതിലെ എന്ന ഇരുക്ക്‌ ?'' കാഗിതം അങ്കെ നിറയാ ഇരുക്ക്‌ '' നിസാരമായ അവളുടെ മറുപടി കെട്ടു അയാള്‍ നിശ്ചലനായി .
പട്ടണത്തില്‍ അന്നു നടന്ന അയാളുടെ പുസ്തകനിരോധനറാലിയിലെ ആത്മജ്ഞാനമില്ലാത്തവരുടെ സ്വരങ്ങളിലേക്ക് അക്ഷരജ്ഞാനമില്ലാത്ത ചെല്ലമ്മയുടെ സ്വരവും കലരുന്നതായി അയാള്‍ക്ക് തോന്നി . അവരുടെ ഭാവങ്ങളിലെ നിസംഗത അയാളുടെ എഴുത്തിലേക്ക്‌ മെല്ലെ പടര്‍ന്നു കയറി
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ