അത്രമേല്‍ ശാന്തമായി
പ്രണയിക്കപ്പെടുകയെന്നാല്‍
മരുഭൂമിയില്‍ നിന്നു
കടലിനെക്കുറിച്ചു പാടുകയെന്നാണ്
ശരീരത്തിന്‍റെയും ,
മനസിന്‍റെയും
ഭാരങ്ങളെല്ലാം
അഴിച്ചുവാങ്ങി
ആത്മാവിനെ
നടക്കാന്‍ പഠിപ്പിക്കലാണത്
കപ്പലില്‍ യാത്ര ചെയ്യുന്നവന്റെ
കൈയിലെ മരത്തൈ പോലെ ,
ഏതു ഭൂഖണ്ഡത്തിലും
പടരാവുന്ന വേരുകളാണതിനുള്ളത്
ജനിക്കുമ്പോള്‍ നുകരുന്ന
അമ്മപ്പാല് പോലെ
മരണത്തെ ദൂരെ നിര്‍ത്തി
ജീവിതത്തെ നിവര്‍ത്തിയിടുകയാണത്
പട്ടുപോയാലും
പൊട്ടിമുളയ്ക്കാമെന്നും
എത്ര വസന്തസ്തനങ്ങളിലും
തേന്‍ ചുരത്താമെന്നുമുള്ള
അലംഘനീയ വാഗാദനമാണത്‌
ആവര്‍ത്തിച്ചാശ്ലേഷിക്കുന്ന
പ്രണയത്തിരകളാല്‍
ജീവിതമെന്നെ
പിന്തുടരുകയാണ് .!!
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ