കാലമില്ലാത്തവള്‍

ചായമില്ലാത്ത 

ചിത്രങ്ങളില്‍ 

 നിറങ്ങളുടെ 

സ്വാതന്ത്ര്യം ഞാന്‍  കാണുന്നു .

ചിതറിവീഴുന്ന 

മുത്തുമണികളുരുമ്പോള്‍ 

തേരുതെളിക്കുന്നവരുടെ 

സ്വയം പര്യാപ്തത മുഴങ്ങുന്നതു

കേള്‍ക്കുന്നു . 

ഉടഞ്ഞു പോയ 

നിലക്കണ്ണാടിയുടെ 

ചില്ലുകഷണങ്ങളിലെ 

പ്രതിച്ഛായകള്‍

ഭാവവൈവിധ്യങ്ങളായെന്നെ 

കീഴടക്കുന്നു  

നിന്‍റെ പ്രണയത്തിന്റെ 

പൂക്കാത്ത കാലമെനിക്ക്  

നിലയ്ക്കാത്ത ഓളങ്ങള്‍ പേറുന്ന 

അക്ഷരങ്ങളുടെയാകാശങ്ങള്‍ 

സമ്മാനിക്കുന്നു 

ഞാനെന്ന പുസ്തകത്തെ

തുറന്നു വായിക്കാന്‍ 

അവയെന്നെ നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നു .

എഴുതാത്ത കവിതകളില്‍ 

കണ്ണുടക്കി ഞാന്‍ കാലമില്ലാത്തവളാകുന്നു...!!

ഉപ്പളങ്ങള്‍ അഥവാ കടല്‍ക്കവിതകള്‍

കടല്‍ത്തുണ്ടുകള്‍
കരയേറി മരിക്കുന്നു
കടലെഴുതിയ
വെളുത്ത കവിതകളെന്നു
നാം വായിക്കുന്നു

നീലയോളങ്ങള്‍
അനുരാഗരാഗങ്ങളായൊഴുകുന്നു
ആവര്‍ത്തനവിരസതയില്ലാതെ
നാമവ പദാനുപദം
വിവര്‍ത്തനം ചെയ്യുന്നു .

വേലിയേറ്റങ്ങളില്‍
കരയൊരു നുറുങ്ങുകവിത
കടലില്‍ കുറിക്കുന്നു
കിനാവുകള്‍ കടലെടുത്ത് ;
കവിത കറുത്തു പോകുന്നു .

കറുത്ത കടല്‍ത്തുണ്ടുകള്‍
കരയേറുന്നു.
വെളുത്ത കവിതയായ്
രുചി രേണുക്കളില്‍
ആരൊക്കെയോ വീണ്ടും ജനിക്കുന്നു.
നാമവരെ ഉപ്പായ് രുചിക്കുന്നു ..!!!